Γιατί...καρδερίνες;

του Κώστα ΛιακόπουλουΗμερομηνία: 2005-09-26

Στον κόσμο της ορνιθοκουλτούρας, κάθε χομπύστας έχει τις προτιμήσεις του. Οι περισσότεροι είναι αυτοί που ασχολούνται με καναρίνια. Όλοι άλλωστε με καναρίνια ξεκινήσαμε αυτή την ενασχόληση μιας και είναι το πιο κοινό είδος κατοικιδίου πτηνού, το οποίο χαρακτηρίζεται από ευκολία στην αναπαραγωγή και στη φροντίδα. Υπάρχούν όμως και πολλά άλλα είδη τα οποία είναι λιγότερο δημοφιλή και διαδεδομένα. Τα κυριότερα από αυτά είναι τα παπαγαλοειδή, τα εξωτικά (αυστραλέζικα finches κ.α), τα εντομοφάγα (ευρωπαικά αλλά κυρίως ασιατικά είδη) κ.λ.π. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι ασχολούνται με τα ευρωπαικά ιθαγενή σποροφάγα πτηνά τα οποία και ανήκουν στην οικογένεια των Φριγγιλιδών (Fringillidae). Η καρδερίνα, ο φλώρος, το λούγαρο, ο πύρουλας, το φανέτο, το σκαρθί κ.α. έχουν κερδίσει ένα μεγάλο μέρος των ορνιθοφίλων, κυρίως των ευρωπαίων. Πώς να μην γίνει αυτό άλλωστε μιας και η ευρωπαική Φύση χαρακτηρίζεται από αυτά τα πουλιά και τους ήχους τους. Οι Έλληνες, όπως και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, είχαν ανέκαθεν επαφή με αυτά τα πουλιά, με τη μητέρα Φύση, και μάλιστα τους ήταν πάντα πιο οικεία σε σχέση με το καναρίνι το οποίο προέρχεται από μια μικρή ευρωπαική περιοχή και το οποίο κατά την πολύχρονη οικοσιτοποίηση του, έχει εκφυλίσει τον αρχικό του χαρακτήρα, αυτό του άγριου καναρινιού των ομόνυμων Νήσων.

Είναι αλήθεια οτι το άγριο καναρίνι έκλεψε κατά κάποιο τρόπο την δόξα και την τιμή των άλλων ευρωπαικών αγριόπουλων. Ίσως η εύκολη εκτροφή του, το μελωδικό του κελάηδισμα, η ύπαρξη του μόνο στις Κάναριες Νήσους που το έκανε σπάνιο και του έδωσε αξία ως ανταλλάξιμο εμπορικό είδος. Πάρ'αυτα, τα ευρωπαικά αγριόπουλα κατείχαν μοναδική αξία στις καρδιές των ευρωπαίων. Όλα τα είδη τους είχαν περάσει από το κλουβί, με πρώτο και καλύτερο την καρδερίνα, για την όμορφια των πέντε χρώματων της αλλά και το κελάδισμά της,που όμοιο του δεν υπάρχει. Η χρησιμοποίηση της για τη διασταύρωση με καναρίνι και την παραγωγή του περίφημου μούλου, το οποίο συνδυάζει την ομορφιά και το κελάηδισμα της καρδερίνας με την ανθεκτικότητα αλλά και την εξοικείωση του καναρινιού, έγινε παράδοση αιώνων.Το συστηματικό ζευγάρωμα της στην αιχμαλωσία όμως μετράει λιγότερο από μισό αιώνα.Κι αυτό γιατί το όμορφο και αγαπητό πουλί απαιτούσε πάντα πολλή φροντίδα και ιδιαίτερη μεταχείριση στη διατροφή του και υγιεινή. Σαν πουλί ουδέποτε υπήρξε ευκολοπροσάρμοστο σαν το καναρίνι. Τα ποσοστά επιβιωσιμότητας της στην αιχμαλωσία ήταν πάντα ιδιαίτερα χαμηλά.Τα τελευταία χρόνια, η σωστή παρατήρηση της ζωής της στη Φύση και στην αιχμαλωσία, η τεχνολογία και η επιστήμη με τα μέσα που μας προσφέρει αλλά και η όργανωση και επικοινωνία των φίλων της, έχουν αρχίσει να αποδίδουν καρπούς. Η καρδερίνα έπαψε να είναι εκέινο το αγριοπούλι που "χτυπιέται" στα κάγκελα του κλουβιού και συνήθως δεν μένει ζωντανό για καιρό. Τώρα πια, με πρωτοπόρους ευρωπαίους εκτροφείς, η καρδερίνα έχει μπεί στην φάση της οικοσιτοποίησης και μάλιστα με επιταχυνόμενους ρυθμούς χάρη στην αγάπη των φίλων της, και μάλιστα κρατώντας τα μοναδικά χαρακτηριστικά της για τα οποία είναι τόσο αγαπητή: την ομορφιά της, το μελωδικό της κελάηδισμα, την αεικίνητη φύση της.Γιατί λοιπόν...καρδερίνες; Γιατί:-είναι ίσως από τα πιο μελωδικά ευρωπαικά αγριοπούλια-είναι ίσως το πιο όμορφο από αυτά-είναι σύμβολο της ελληνικής Φύσης-είναι συνυφασμένη με τις παραδόσεις μας-είναι εφικτή η σωστή φροντίδα της πλέον σαν οικόσιτο πτηνό-είναι μια πρόκληση οι δυσκολίες της εκτροφής της, που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο-είναι απερίγραπτο το συναίσθημα να βλέπεις μικρά καρδερινάκια να μεγαλώνουν στη φωλιά σου-είναι θεμιτό να έχουμε συμμετοχή ως Έλληνες στην προσπάθεια οικοσιτοποίησης της που άρχισαν και συνεχίζουν οι λοιποί ευρωπαίοι-είναι η ώρα να σταματήσουμε το ανελέητο κυνηγητό της στην ελληνική Φύση και από φίλοι-εχθροί της να μείνουμε μόνο φίλοι της.